Dormir solos

Los niños no dejan de sorprenderme y la vida más!

Embarazada del primero escuché por primera vez qué era el colecho. En una charla de lactancia nos recomendaban que si dábamos el pecho a demanda mejor que durmieran con nosotros. Recuerdo que le pregunté a la chica ” y no tienes miedo a crear dependencia emocional?” Tal cual. Yo no había leído nada todavía ni conocía a nadie que lo hubiera hecho…

Desde mi inconsciente más profundo surgía el miedo a la dependencia emocional!!

Hemos dormido todos juntos: primero tres, luego cuatro y finalmente los cinco! Hasta hace unos días…

Cuando nació no concebía otra manera de hacerlo, a medida que crecía nuestra cama se configuró de muchas maneras, cuna acoplada, cama grande, cama pequeña acoplada… Incluso al año y medio hubo un intento, por nuestra parte, de que durmiera en su habitación con una cama fantástica que habíamos comprado para el evento, un fracaso en toda regla. Meses más tarde nacía el segundo y la idea quedó olvidada en el trastero.

Pasaron los años y múltiples fórmulas: mamá en medio de los niños, niños juntos, papá y mamá juntos, papá-niño-mamá-niño, y un sinfín de ideas logísticas…

Nunca habíamos tenido la necesidad, ni ellos tampoco, de dormir separados. De verdad, interiormente no sentíamos que tuviera que ser de otra manera.

Pero hace unos meses mi primer hijo empezó a verbalizar ideas y fantasías de cuando él durmiera en su habitación. He ido siguiendo las pistas que me ha dado hasta el día que le dije:
– Vols que probem de posar la vostra llitera a la vostra habitació? A veure com us sentiu dormint sols?
– Sííí!!

Ya estaba preparado? Confié en cada una de las señales que me había dado, vi claramente que estaba madurando interiormente algo en él que le permitiría dar el paso, pero uau! y nosotros? Estábamos preparados? Nosotros también tenemos un camino para soltarlos, a veces es a nosotros a quienes nos cuesta ver que se hacen mayores y se alejan y caminan solos… sin nosotros!

La última señal fue una noche en que él tenía tos y se despertaba a menudo, quería agua, leche caliente, mimos… Yo le pedía que hablara flojito y con la luz apagada… porque los pequeños dormían y no quería que se despertaran.

Vi claramente que él sentía, al pedirle otro quehacer por sus hermanos, que quería un espacio propio donde hacer lo que necesitaba hacer. Así que al día siguiente se lo propuse y aceptó con una sonrisa y con la pregunta de coletilla: “I si tinc ganes d´estar amb vosaltres puc venir al vostre llit?” No lo dudé ni un momento, es más, sé que las veces que venga lo recibiremos de buen humor y con mucho amor ya que ese lugar en nuestra cama siempre estará para él.
El segundo se unió a la aventura… Y hace unos días duermen en su habitación!

La primera noche nos pidieron dormirse en nuestra cama y que los lleváramos dormidos. El resto en su cama acompañado por uno de nosotros.

El segundo vuelve a media noche a nuestra cama. Cada día. Pero al día siguiente él quiere dormir en su habitación. El primero duerme en su cama, en su habitación.

Jordi dudó del cambio mientras desmontaba y montaba la litera… Yo no tenía dudas… sabía que larga o corto la transición estaba en marcha!!

Mucha gente me ha cuestionado sutil o descaradamente el hecho que con 6 años durmiera en nuestra habitación, con nosotros. A veces me ha acomplejado a veces me ha reafirmado, dependiendo más de mi estado de ánimo que de las dudas sobre el colecho. He tenido dudas a lo largo de estos 6 años, si tendría alguna vez la necesidad de irse o si tendríamos que “empujarlo”, o si a lo mejor estabamos ralentizando su maduración no poniéndole ‘nosotros’ nuevos retos… La presión social te hace pensar que tu hijo es lento, o está enmadrado, o es poco espavilado…

Me alegro haber tenido la paciencia y la confianza en él y su ritmo… me regala vivencias maravillosas de su maduración, momentos como cuando me dice, el segundo día de dormir solo: “mama, ja estic preparat per dormir sol” con una sonrisa de felicidad y alegría, de autoestima y amor propio por haber hecho algo que sentía interiormente que podía hacer. Sin sentirse presionado ni juzgado a hacer algo por que toca. Me encanta! Estoy feliz!

Y eso no quiere decir que su padre o yo no durmamos con él cuando lo necesite o venga a nuestra cama a media noche… todo es un proceso, todo es un camino que se hace paso a paso…

Cuando es el momento ellos lo sienten y dan el paso. Nosotros podemos ser espectadores privilegiados de estos momentos si nos quitamos la presión social, los juicios de otros y los propios, los miedos, las dudas… Y  ser testigos de su verdadero crecimiento, no del que se mide en centímetros sino del que se mide en pasos.

Soy Carlota Sala Rabassa y la maternidad supuso una revolución en mí, y en mi familia. Desde que llegó mi primer hijo, nuestra vida empezó un nuevo camino y ahora soy madre de cinco niños maravillosos que son el motor de cambio y retorno a una vida consciente. Vivimos en medio de la naturaleza y mis hijos no van a la escuela. Soy practicante de la VIDA, y divulgadora del CUIDADO.

0 Comentarios

  • Sandra A

    Que maco!
    M'ha vingut de perles trobar-te avui i conèixer el teu blog!
    Tenim un nen de 6 anys i mig i una nena de 3 i mig. Dormim tots junts (cosa que abans de tenir en Jep em semblava una bestiesa!).
    I no fa gaire que començo a tenir els meus dubtes perquè porta una temporada que están sorgint moltes pors.....fins i tot he arribat a pensar que això pot ser causa de la seva dependencia.
    Gràcies!
    Espero que ben aviat senti ell també la necessitat del seu espai. Però no hi ha pressa! ;-)

  • Anónimo

    Felicitats x blog i et dono les gràcies per compartir trossets de la teva vida amb desconeguts! Ets molt autentica.

  • Eva Navarro

    Gracies Carlota pel que expliques! ;)
    m'has tocat el cor
    molts petons!

  • Carlota Sala Rabassa

    Gràcies!!!
    És fantàstic saber que arriba, ho escric perquè em surt de l´ànima, saber que em llegiu m´omple el cor!
    Els nens són uns grans mestres, aprenc tantes coses a diari... m´animen en el camí de la confiança en ells,en mi mateixa, en la vida...

  • Anónimo

    Carlota!!! Acabo de conocer a tu mami y ella de conocerme a mi y a mi bb de 3 meses... Me ha animado a ver tu blog... y nada, he leído DORMIR SOLOS y me he emocionado muchísimo porque me siento identificada en cada una de tus líneas. Tengo una bb de 22 meses y la "mini cuqui" como dice mi marido de 3. La "grande" por decirlo de alguna manera... duerme con nosotros, cuando se queda dormida la llevo a su cuna para meter en la cama a la más pequeña y poder darle el pecho a demanda. Estoy encantada con mi maternidad, es algo maravilloso. Te felicito por tu labor!!

    PD: No me he presentado... :s. Soy Anna!!

  • Carlota Sala Rabassa

    gracias Anna! ya me ha contado mi madre que habeis conectado y que tu bb es un amor!
    Felicidades por vivir la maternidad tan feliz, es una gozada saber de mamis tan conectadas!!!
    un abrazo!

  • Anónimo

    Gracias Carlota, me da mucho animo leerte. tengo tres niños varones me siento muy identificada al leerte, y me trae luz cuando estoy abrumada. abrazo desde argentina
    Aine

Responder a Anónimo Cancelar la respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Suscríbete a la newsletter

Protección de datos
El responsable del tratamiento es Ninyacolorita. La finalidad de la recogida de datos es la de poder atender tus cuestiones, sin ceder los datos a terceros. Tienes derecho a saber qué información tenemos, corregirla o eliminarla tal y como se explica en nuestra Política de Privacidad.